"Κατά τη δεκάτην Ιουλίου ληξαντος [...] εγένετο η έναρξις της έν Πρεβέζη Θεοφανείου Σχολής (ήτις είχε προ καιρού παύσει […]) σχολαρχουμένης υπο του επίτηδες εκ Τεργέστης αφιχθέντος διδασκάλου Κ. Π. Α. Μαυροκεφάλου, προσκληθέντος παρά των επιτρόπων της αυτής Σχολής, τη γνώμη και συναινέσει των προκρίτων έκεισε πολιτών, ως γνωστής αυτής έκ της προ πολλού εκεί τριετούς ως διδασκάλου διατριβής του. Η τελετή της ενάρξεως του εκπαιδευτικού τούτου καταστήματος υπήρξε θαυμασία, συρρευσάντων έν ταυτη των πρεσβυτέρων της Εκκλησίας, των επιτρόπων της Σχολής των προκρίτων της πόλεως, των Προξενειών των διαφόρων δυνάμεων, και πλήθους πολιτών πάσης τάξεως, επιθυμούντων νά ίδωσι αναλαμβάνοντα τα χρέη της διδασκαλίας, τον υπό πάντων αγαπόμενον διά τε τάς νοητικάς καί ηθικάς αυτού αρετάς Κ. Π. Α. Μαυροκέφαλον. Μετα την συνήθη υπό των πρεσβυτέρων τελετήν, ο διδάσκαλος εξεφώνησε λόγον κατάλληλον περί παιδείας, δι’ ου συστήσας προ πάντων (ώς εθος τοίς ρήτορσι ίνα την κοινήν επισύρωσι προσοχήν) την μεταξύ των πολιτών σύμπνοιαν, εξ ης και μόνης ελπίζεται και προάγεται παν αγαθόν, απέδειξεν έπειτα δι’ ισχυρών επιχειρημάτων ότι η αληθής παιδεία υφίσταται εις την ανάπτυξιν του νοός, και εις την μόρφωσιν της καρδίας ή των ηθών. Μετά ταύτα εξέθεσε τα μέσα, δι’ ων δύναται ο άνθρωπος να φθάση εις την τοιαύτην παιδείαν, καθώς επίσης και τα καλά οποία πρέπει να περιμένη εξ αυτής, ου μόνον εις την παρούσαν, αλλά και εις την μέλλουσαν ζωήν.
Κατά συνέπειαν του λόγου τούτου, και της παρά των επιτρόπων εκδεδομένης και εις τας εκκλησίας αναγνωσθείσης παραινετικής προς την παιδείαν προκηρύξεως την επιούσαν, εν η ήρχισεν η καταγραφή των μαθητών, συνέτρεξαν καταγράφοντες τα τέκνα των πάντες οι ορεγόμενοι να φωτισθώσιν εις την Ελληνικήν γλώσσαν, εις τα στοιχεία της μαθηματικής και εις την λογικήν υπό τοιούτου αξίου διδασκάλου πνέοντος διάπυρον ζήλον εις το να φωτισθή η νεολαία δια των αυτών κόπων και ιδρώτων. Οι μέχρι τούδε καταγεγραμμένοι μαθηταί εισί τριάκοντα και πέντε, εξ ων πλείους εισί πένητες πενήτων γονέων, εγκαταλειπόντες αυθορμήτως τα βιομηχανικά αυτών έργα εν οις μέχρι της στιγμής εκείνης κατεγίνοντο. Εκ τούτου πας τις βλέπει την φιλομάθειαν και φιλοκαλιαν του κοινού της Πρεβέζης, οποίαν και εις τας προλαβούσας ημέρας του ιδίου διδασκάλου πνευματικώς έδειξε, καθώς επίσης πρέπει να επαινέση και την ορθήν διεύθυνσιν των διεπόντων την εν τη πόλει εκείνη παιδείαν φιλόκαλων πατριωτών. Συγχαίρομεν τον αξιότιμον καθηγητήν δια την οποίαν επαξίως χαίρει υπόληψιν ένεκα τών φιλολογικών του γνώσεων, του ζήλου του και του ακεραίου αυτού χαρακτήρος.